Nu maot biasa raga na jadi bangke, terus biasana dikubur, nya lila-lila terurai deui jadi taneuh jeung saterusna.
Jeung saterusna, tapi masih keneh mangrupa unsur dunya, da masih keneh aya dina siklus atawa rantai ka daharan di dunya.
Aya oge nu di duruk, lebu na aya nu di simpen aya nu di awurkeun ka laut ameh larut jeung alam tapi eta kabeh masih dina unsur dunya.
Da masih keneh muter di siklus dunya, sanajan ari di awurkeun di laut mah meureun ngilu kana siklus dunya nu leuwih gede.
Mulang ka asalna jalma biasa mah ngan nepi ka taneuh deui, nu eta ge prosesna di bikeun ka alam/batur.
Nu maot na ngulik mah raga na teu nepi ka jadi bangke, sirna nyaeta raga ge teu jadi unsur ‘partikel’ dunya deui tapi di balikkeun deui ka Allahna.
Dipulangkeun (di balikeun) deui ka sunda (nur) jati –teu aya dina alamna dunya. Sabab boga rasa rumasa, mulang tarima, asih ka diri nyaah ka badan:
1. Nganuhunkeun ku nyaah jeung asih ka diri/raga/badan/kurung nu ku enyana teh urang sunda ‘nu ngulik’ bisa ngarasakeun ni’matna (nambah/katambahan terus) dunya.
Nu ku eta bisa ibadah ka Allah swt, bisa silih asah, silih asih, silih asuh, silih getreng, silih reheng, silih rebut jeung sasamana jeung ku raga eta ‘nu ngulik’ bisa ngahontal ni’mat Allah di ahera.
Nu euweuh batesna nya gede nya langgeng.
2. Kusabab raga eta asalna tina roh-roh hewan/tutuwuhan/taneuh jeung unsur-unsur dunya lainna, nganuhunkeun ka raga ieu sarua jeung nganuhunkeun ka eta kabeh nu geus dipake ku urang sunda nu ngulik (nu teu ngulik mah can tangtu boga rasa nganuhunkeun).
Sabab sato jeung tutuwuhan ge ummat/waktu bakal ruksak jeung kabeh ge (kudu) balik ka Allah “ilaihi turja’un”.
Sedengkeun nu bisa ma’rifat /ni’mat boga agama teh ngan jelema.
Ari sato/tutuwuhan mah henteu tapi ku di hakan teh mantuan jelema supaya kuat/bisa ibadah/marifat.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar